«Στη Νίκαια μεγαλώσαμε, στη Νίκαια θα πεθάνουμε. Εδώ γνώρισαν τους πολέμους οι πρόγονοί μας, γεννηθήκαμε στη φτώχεια, σπουδάσαμε στο πεζοδρόμιο». Ο κ. Θεόφραστος Μπαζίγος μίλησε από το ξύλινο μπαλκονάκι του σπιτιού του που χτίστηκε από την οικογένεια της μητέρας του μετά το 1922.
Ζει στα προσφυγικά από μικρό παιδί, μεγάλωσε στις πλινθόκτιστες διώροφες «πολυκατοικίες» της δεκαετίας του ’20, ενώ δήλωσε πως ούτε αυτός ούτε τα μέλη της φαμίλιας του επιθυμούν να φύγουν από την περιοχή. Εδώ βρήκαν στέγη οι συγγενείς της μητέρας του, η οποία καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη.
Στη Νίκαια υπάρχουν δεκάδες προσφυγικές κατοικίες που εκτείνονται σε ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Τις γειτονιές αυτές συναντά κανείς μέσα στα στενά που βρίσκονται κάθετα στη λεωφόρο Λαοδικείας, παράλληλη της Πέτρου Ράλλη. Οι οδοί έχουν ονομασίες μικρασιατικές -Μουδανιών, Αττάλειας, Σμύρνης... Κάποια από τα σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα εδώ και χρόνια. Τα μισοραγισμένα τους τζάμια που ηχούν με κάθε φύσημα του ανέμου θυμίζουν πως κάποτε εδώ υπήρχε ζωή. Ανθρώπινος πόνος και ιστορίες ξετυλίγονται μέσα από τα ντουβάρια και τις ιστορικές συνοικίες. Σε πολλά πάλι κατοικούν οικογένειες μεταναστών και Ρομά. Στα υπόλοιπα προσφυγικά σπίτια μένουν ακόμα δεύτερης και τρίτης γενιάς πρόσφυγες από το μεγάλο διωγμό του 1922.
Διαβαστε την συνεχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου